آزاد اندیشان اقتصاد گیلان

نیمه نخست سال ۹۹ درحالی رو به پایان است که تمامی‌کسب و کارهای ایرانی از ابتدای سال با پاندمی‌کرونا و رکود اقتصادی دست به گریبان بوده‌اند؛ هرچند دامنه تاثیر بر هر بخش متفاوت بوده است. طی این مدت، شرکت‌هایی که ساختار به روزتری داشتند، آسیب کمتری دیدند و پس از مدت کوتاهی توانستند مدیریت شرایط کسب و کار خود را، به خصوص در انطباق با دورکاری به دست گیرند. برخی مشاغل، به خصوص در حوزه‌هایی چون آموزش، تجارت الکترونیکی، سرگرمی‌ دیجیتالی (مانند پلت‌فرم‌های VOD و بازی) یا همچنین کنفرانس ویدئویی، با رشد قابل توجهی در کسب و کار مواجه شدند. به دلیل همین تفاوت‌ها، روند رشد استخدام نیروی انسانی در حوزه تکنولوژی طی این شش ماه، فراز و نشیب‌های زیادی داشته است. در حالی که با شروع کرونا در اواخر سال گذشته برخی استارت‌آپ‌ها بلافاصله به سراغ تعدیل نیرو رفتند، برخی بازیگران استارت‌آپی در حوزه‌های دیگر به استخدام گسترده نیرو روی آوردند تا تقاضاهای افزوده شده در دوره کرونا را پاسخ دهند.

با خواندن این نوشته‌ها و در شرایطی که مشکلات خردکننده اقتصادی، ما اقتصاددانان را شرمنده مردم کرده است، خشنود شدم. آنچه در این نوشتار می‌آید، دیدگاه شخصی من به‌عنوان یک عضو هیات علمی‌است که حوزه تدریس و تحقیق سی‌ساله‌ام اقتصاد کلان و به‌طور مشخص اقتصاد پولی بوده است. یقین دارم آنچه نوشته‌ام مورد توافق بسیاری نیست؛ اما این موضوع نه تنها جای نگرانی نیست، بلکه اسباب افزایش درک بهتر از موضوعات اقتصاد کلان و کمک به سیاست‌گذاری بهتر است.

ابزارهای بانک مرکزی برای کنترل تورم

جهان برای توسعه صنعتی ۳ مسیر را در طول دهه‌های اخیر امتحان کرد: «توسعه صادرات» «جایگزینی واردات» و «استراتژی مشارکت در زنجیره ارزش». اما ایران یک راه دیگر را پیمود؛ «خودکفایی». نتیجه هر کدام از این مسیرها چه بود و کشورها به چه سرنوشتی دچار شدند؟ مسعود نیلی، اقتصاددان در سخنرانی‌ای در اتاق ایران، به این سوالات پاسخ داده است. نیلی ویژگی‌های یک استراتژی صنعتی و خطاهای راهبردی سیاست‌گذاران در این مسیر را توضیح داده است. او سوالات مهمی‌را مطرح کرده که پیش از پاسخ به این سوالات، نمی‌توان انتظار معجزه از سیاست خارجی را در مسیر توسعه داشت. نیلی معتقد است که اولویت اصلی کشور درحال‌حاضر، مشخص شدن چگونگی برون‌رفت از شرایط موجود است.